Eindelijk

Mijn dierbare lezers

Hier is hij dan eindelijk: mijn eerste echte blogpost. Echt? Sta mij toe om dit even uit te leggen, voor jullie beginnen denken dat ik jullie voor mijn plezier zo lang heb laten smachten naar een teken van leven. Ik heb al heel wat geschreven over Iran, maar wegens censuur en dergelijke ben ik niet van plan om dat hier te posten. Zodra mijn bescheiden memoires over Iran vervolledigd zijn, zullen de geïnteresseerden ze per email kunnen bestellen. Dit klinkt alsof ik een beroemde bestseller heb geschreven, ik weet het.

Maar dus: Egypte. Na een grootstad als Teheran was de verkeersdrukte van Caïro geen al te grote schok. Bepaalde regels heb ik ondertussen door: drievaksbanen worden vijfvaksbanen, voorrang van rechts bestaat niet en wie toetert heeft de rest gewaarschuwd en is dus niet in fout als ie ergens tegen rijdt. De regels van de taxi’s had ik echter duidelijk niet door toen ik op de luchthaven toekwam. Als het eerste het beste groentje liet ik me door een gladde man in roos hemd overhalen om van zijn taxibedrijf gebruik te maken. Voor tweehonderd Gini (zo’n 20 euro) liet ik me naar het hartje van Caïro voeren, alwaar ik vervolgens nog eens honderd Gini fooi aan de chauffeur zelf moest betalen, die mij bovendien niet op het juiste adres had afgezet, maar een paar straten verder. Daar stond ik dan op een mij onbekende plek midden in de miljoenenstad Caïro met een koffer van 30 kilo in de hand, handbagage op mijn rug en een hoofd dat zich koortsachtig probeerde te herinneren wat de Arabische woorden voor “Excuseer”, “waar” en “straat” ook weer waren. …. Gelukkig vond ik de juiste plek al snel en zo kwam ik in het gastenverblijf van het Nederlands-Vlaams Instituut in Caïro terecht, de plek waar ik de komende vier maanden zal studeren. Voor diegenen die zich hier iets groot bij voorstellen: mijn “campus” bestaat uit één huis met in de kelders leslokalen, op het gelijkvloers een bibliotheek en ontvangsthal, op het eerste verdiep bureaus en tot slot een gastenverblijf op het bovenste verdiep, alwaar ik mij nu bevind. In dit gastenverblijf mogen de studenten verblijven die nog geen appartement hebben gevonden.

Het vinden van een appartement is tot nu toe geen gemakkelijke zaak geweest. De regels zijn hier net iets rekbaarder heb ik het gevoel. Zoek je een appartement? Dan heb je verschillende opties. Je kan een makelaar bellen en daarmee op stap gaan. Maar het is niet ongebruikelijk dat deze je appartementen toont die volledig buiten je budget of hygiënische acceptatiegrens liggen. Ook afspraken om huizen te gaan bekijken kunnen plots afgezegd worden omdat blijkt dat het appartement in kwestie nog bewoond wordt door andere mensen. Een tweede optie is om de zogenaamde “bawaabs” of conciërge van een gebouw aan te spreken. Deze bawaabs zijn op de hoogte van alles wat in hun appartementsgebouw gebeurt. Zij kunnen je vertellen of er appartementen vrij zijn en hebben bovendien connecties met wat naar mijn indruk half Caïro is. Ik heb met mijn drie toekomstige huisgenoten bovendien de hulp van een local, die met een van onze huisgenoten zijn vader heeft samengewerkt in België. Onze afspraken met hem (en zijn vrienden) bestaan voornamelijk uit bezoekjes aan cafeetjes en shishabars alwaar hij druk heen en weer belt met makelaars en connecties. Op andere gelegenheden volgen we hen door de straten terwijl zij mensen aanspreken en van de ene bawaab naar de andere gevoerd worden door mensen waarvan ik niet weet of ze gewoon behulpzaam zijn of hun job uitvoeren of iets daar tussenin. Om de bevreemdende situatie voor jullie compleet te maken kan ik jullie vertellen dat ik gisteren om middernacht een appartement ben gaan bezichtigen. Ook tijd is hier een rekbaar concept.

Behalve al dat appartementen zoeken en een stapel huiswerk waarvan ik voorlopig heb beslist om hem te negeren, is elke dag hier een nieuw avontuur. Wauw, als ik dat zo neerschrijf klinkt het werkelijk belachelijk overdreven, maar zo is het echt. Natuurlijk is gewoon naar de winkel wandelen zonder op voorhand een formulier voorzien van vijf handtekeningen te moeten invullen al een puur genot na het redelijk strikte programma in Iran. Bovendien is het wandelen over straat hier in Zamalek, de wijk waar het instituut ligt erg aangenaam. Zamalek is de upperclass wijk van Caïro en buitenlanders noch vrouwen worden hier raar bekeken of lastig gevallen. Het is hier zelfs acceptabel om je ellebogen te laten zien! (iets wat in Iran min of meer gelijk stond aan het op je voorhoofd schilderen van de woorden “Wenst u seks? Wees welkom!”) Alle winkeltjes zijn schattig en leuk, iets wat er na een kleine week al voor heeft gezorgd dat ik meer spullen bezit dan toen ik hier aankwam. De mensen zijn ook heel vriendelijk, hoewel mijn gesprekken zich voorlopig beperken tot de beleefdheidsformules en als ik echt wil uitpakken: “één van” en vervolgens een wijsgebaar naar hetgeen ik hebben moet. Dit feit in beschouwing nemende is het vrij hilarisch dat ik gisteren het zevende boek van Harry Potter in het Arabisch heb gekocht, maar ach, een uitdaging meer of minder…