Terug van weggeweest

Liefste lezers

Ik besefte recent dat ik jullie niet officieel op de hoogte heb gebracht van mijn heuglijke en ongetwijfeld langverwachte terugkomst in het thuisland. De meesten onder jullie zijn er ondertussen wel achter dat ik inderdaad weer in Belgenland vertoef. Echter, ik besefte pas hoe vergaand de thesisafzondering, die kort op mijn terugkeer volgde, wel niet was toen twee vriendinnen die ik per toeval tegenkwam enthousiast doch zeer verbaasd vroegen sinds wanneer ik terug was. Waarop ik tot mijn schroom moest toegeven dat dat sinds zo’n drie maanden was. Bij dezen: ik ben terug. Sinds drie maanden. Iedereen die mijn immer lieftallige zelve sindsdien nog niet gezien heeft, verwijs ik hierbij door naar de eerder vermelde, alles-verzwelgende thesis en de emotionele rollercoaster die mijn kamer opruimen was (geen van beiden tastte mijn stralende humeur op enige wijze aan, zoals mijn familieleden u in eer en geweten en geheel uit vrije wil zullen kunnen bevestigen).

Nu ik me na deze verplichtingen niet enkel terug in de fysieke maar ook in de sociale sferen van België begeef, wachten me reeds nieuwe uitdagingen. Niet de verhuis naar een verafgelegen plek, maar de overgang naar het “echte leven” stond namelijk, onverwachts en onmiddellijk na de driemaandse thesis-geseling, op de stoep, wachtend op antwoorden die geen “euhm”, “ik zie wel wat er op me afkomt” of veelbetekenende stiltes bevatten. Sommige anderen lijken alvast vlotjes aan dat echte leven te beginnen. Her en der stapten mensen die in hetzelfde of omringende jaren als ik het levenslicht zagen zomaar in huwelijksboten, klaar om samen blakend van liefde en vertrouwen stormen en orkanen te trotseren tot in de eeuwigheid, terwijl de boot van ondergetekende reeds stevig aan het wankelen slaat op de golven van de langgerekte 30-day yoga challenge. Links en rechts kopen anderen bovendien huizen, of erger nog: kinderen. Ondanks, of misschien omwille van, mijn recente ervaringen met boormachines en bunsenbranders (beeldmateriaal beschikbaar bij mijn zuster), staan verbouwingen noch baby’s op mijn verlanglijstje. De enige uitweg om de nakende eucharistieviering ter ere van mijn vijfjarig afstuderen van de middelbare school naar behoren te assaisoneren, lijkt het verzinnen van een breedgeschouderde beroemdheid die me onmiddellijk na de geboorte van onze eerste spruit verliet voor een flexibele architecte. Hoewel, er is natuurlijk nog dat ander ideaal antwoord op vragen omtrent het echte leven, zijnde “ik heb een job.”

Helaas: ook daar is me geen eenduidig, reünie-geschikt antwoord gegund. Ondanks mijn voorbeeldige cv (kan overweg met bunsenbrander, schrijfster van uiterst serieuze, academisch verantwoorde blogposts, emailadres dat sinds kort niet meer bestaat uit initialen gevolgd door achterstevoren gespelde namen (“Ehh…nehtram zegt u? Kunt u dat misschien even spellen?”)) laat ik het klassieke solliciteren voorlopig aan me voorbij gaan. In de plaats daarvan doe ik aan “netwerken”, hetgeen, niet doorvertellen, geheime code is voor mensen mailen in pyjama. Echter, zoals ik heel zelfzeker aan de VDAB zal verklaren over enkele maanden – ik ben er ondertussen door verschillende partijen van verzekerd dat zij mij hoe dan ook zullen vinden – maakt dit deel uit van mijn weluitgestippelde masterplan om te kunnen doen wat ik wil doen in het echte leven: zin en onzin (check!) schrijven, de Arabische taal op cultureel en sociaal niveau inzetten, literair vertalen, lesgeven (klassieke Arabische erotische poëzie evenals sjaaltjes jongleren behoren tot mijn expertise) en dat allemaal tegelijk of afwisselend en natuurlijk ook betaald.

Naast de moeilijkheden die het presenteren van een dergelijk carrière-plan op reünies met zich meebrengt, duiken allerlei administratieve obstakels onverhoeds op. Angstaanjagende termen als “sociale bijdrage”, “pensioensparen” en “zelfstandigenstatuut” vliegen me om de oren. Zodus, terwijl nonkels, tantes, grootouders en andere sympathisanten naarstig (en uit liefde) informeren naar mijn plannen en me aanraden (opnieuw uit liefde) om een boekhouder onder de arm te nemen indien ik werkelijk zelfstandige word, breek ik mijn hoofd over de vraag of roze donuts uit de Carrefour fiscaal aftrekbaar zijn.

Tot zover alles goed dus in het echte leven!