Er zijn verschillende soorten stress op het werk. Er is het soort stress veroorzaakt door belangrijke bazen in nette hemden die deadlines onverwachts verschuiven. Er is het soort stress veroorzaakt door de 300 nog te beantwoorden mails in je inbox en de 87 gemiste oproepen op je werktelefoon. Er is het soort stress veroorzaakt door de stagair die je werklast zou moeten verlichten maar die in feite tot vijfmaal toe moet worden uitgelegd hoe het koffieapparaat werkt en waar de wc ook weer is. En is er het soort stress op het werk veroorzaakt door een ommetje door Brussel met een circuscamionette. Het ommetje in kwestie betreft Elsene-Schaarbeek, de camionette in kwestie een Mercedes Sprinter. Het feit dat ie van kop tot teen bezaaid is met vrolijk fel geschilderd circusmateriaal verandert helaas niets aan het feit dat ie twee meter hoog en vijf meter lang is en dat ik er achter het stuur uitzie als een zakenman in driedelig pak die de kringloopwinkel binnenstapt op zoek naar een nieuwe strik: misplaatst.
Echter, wat moet dat moet. En één grote gele turnmat, een felgroene loopbal, een geel met zwart gestipte ton, 20 gekleurde bordjes, 15 diabolo’s en 18 flowersticks moeten van Elsene naar Schaarbeek. Ik lach zelfverzekerd naar de man achter het stuur van de Sanex-camion naast mij aan het rode licht en druk iets te enthousiast op de gaspedaal om geloofwaardig te zijn. Eerst gaat alles, ondanks mijn zweethandjes, volgens plan. Ik begin bijna te geloven dat mijn zelfvertrouwen volledig op zijn plaats is, wanneer de ware breedte van de camionette zich op onaangename wijze aan mij kenbaar maakt en ik de spiegel van een geparkeerde auto raak. Vijftien minuten later sta ik toe te kijken hoe een tram de tweede spiegel van mijn pasgeparkeerde voertuig klemrijdt. De tramchauffeur stopt, stapt even uit en verklaart dat zo’n dingen vanzelf wel terugplooien alvorens hij zonder om te kijken verder rijdt. Ik blijf beteuterd achter bij de achteloos uit de kom gerukte spiegel van mijn stoere camionette. De geruststellende woorden van de chauffeur blijken algauw zever verpakt in misplaatst aplomb want ondanks verwoede pogingen blijft mijn spiegel onwrikbaar scheef staan. En zo bevind ik mij op een maandagmiddag in centrum Brussel, achter het stuur van een Mercedes Sprinter met twee niet-functionerende zijspiegels en geen weg terug naar Leuven, tenzij ik er op de autostrade in slaag om mijn hoofd bij elk invoegmaneuver uit het raampje te steken zonder daarbij van mijn eigen rijstrook te wijken, mijn hoofd te verliezen of ter plekke te sterven aan een acute paniekaanval.
Ik moet een wandelend cliché van nooit eerder geziene omvang zijn wanneer ik een willekeurige garage binnenstap en in een mengelmoes van Frans, Arabisch en weggeslikte tranen poog uit te leggen wat mij en de camionette overkomen is. Wanneer de garagist me vervolgens beleefd en zonder enig leedvermaak vraagt om de auto in kwestie “eventjes binnen te rijden” draai ik me resoluut om, breng nog wat extra plamuur aan om de hoeken van mijn glimlach op hun zelfverzekerde plek te houden en manoeuvreer de camionette dwars over een parkeerplaats met zijn neus schuin in de garage en de laadruimte nog voor een goede helft op straat. Desondanks lost de garagist mijn problemen met twee sleutels en evenveel minuten op en begeleidt me vervolgens hoffelijk, nog steeds zonder een greintje spot, de straat weer op, alwaar ik in tweede versnelling en met de handrem nog ingeschakeld weer naar het vertrouwde Leuven vertrek.
En voor diegenen die het zich nog afvroegen: dat ik een vrouw ben had er helemaal niets mee te maken.
Zo herkenbaar… Bij mijn keer in Brussel was de camionette plots weg. Bleek dat het depot voor gesleepte wagens in Laken was, en wij waren bij het beursplein. Met twee dozen kleren, een eenwieler en een paar stelten. En bleek ook dat je een geschreven volmacht moet voorleggen van de eigenaar van de auto, wil je het voertuig meenemen. En je moet ter plekke 300 euro betalen. En ja, hier waren ook mannen bij 🙂 het ligt niet aan ons.