Het kan toeval geweest zijn. Misschien moest hij nog wat stretchen na de was. Ik had hem tenslotte al heel lang niet meer gedragen. Of was het altijd al zo geweest? Koortsachtig zocht ik naar een herinnering die zowel deze broek als moeiteloos ademhalen inhield. Feit is dat mijn broek te strak zat. Veel te strak. Ik besloot te doen wat iedereen met een beetje liefde voor eten in dat geval zou doen: negeren die handel. Het valt echter niet te negeren dat het onvermijdelijk is om in Egypte enkele kilo’s bij te komen., of toch, als je Marthe Nelissen heet. Ten eerste was ik de eerste drie weken min of meer verplicht om elke avond op restaurant te eten, aangezien ik nog geen appartement had gevonden. Niet dat ik dat erg vond natuurlijk. Goed eten dat bovendien altijd een beetje en vaak belachelijk veel goedkoper is dan in België: perfect! Ik zal jullie niet vervelen met eindeloze beschrijvingen van alles wat ik tot nu heb gegeten, maar enkele hoogte- en dieptepunten zal ik toch voor jullie op een rijtje zetten.
Eerst en vooral is er koshari, het Egyptische nationale gerecht. Het concept is in feite, en dat verklaart vrij eenvoudig het broek-incident dat ik hierboven beschreef, dat men alle mogelijke koolhydraten in één schotel verwerkt. Rijst, pasta, linzen, kikkererwten en gebakken ajuintjes, plus rode saus en eventueel citroensap erbovenop. Verbazingwekkend genoeg is deze combinatie erg lekker. De plaatsen waar je koshari kan eten zien er meestal uit als een oude fabrieksrefter: tafels, stoelen, borden en bekers uit metaal, een ventilator die warme lucht verspreidt en een paar Egyptenaren die zich verbaasd afvragen wat die toeristen hier nu komen doen. Deze arbeiderslook kan verklaard worden door het feit dat, zo leerde Wikipedia mij, koshari ontstaan is als een manier voor de Egyptische middenklasse al hun overschotten in één gerecht te verwerken.
Dan is er het falafelzaakje dat zich door een goddelijk toeval om de hoek van het instituut (mijn school dus) bevindt. Het winkeltje zelf is niet groter dan de gemiddelde nachtwinkel in België en is aan de binnenkant volledig betegeld met witte tegels, die eerder aan een badkamer doen denken dan een restaurant. De halve broodjes die je er kan krijgen zijn gevuld met falafel en groentjes, pittige auberginesalade of gewooonweg frietjes of puree. Per broodje betaal je omgerekend zo’n 20 cent. Hoewel de prijs onlangs is opgeslagen, naar 25 cent.
Ook geweldig zijn de mini-sapwinkeltjes die je in bijna elke straat kunt vinden (ook in die van ons dus). Aan de buitenkant hangen grote netten vol mango’s, granaatappels en appelsienen en binnen kan je vers sap bestellen, dat dikwijls nog voor je neus geperst wordt. Daarnaast kun je er ook suikerrietsap krijgen. Dat houdt in dat er een soort bamboestokken in een gigantische, op een wasmachine lijkende sapcentrifuge worden gestopt en eruit komen als sap, dat niet heel lekker maar ook niet heel vies is.
Natuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn. Op een keer zaten we op de bovenverdieping van een restaurantje vanwaaruit we door een glazen wand de toog beneden konden zien, waar het eten werd bereid en klaargezet. Bij toeval zag ik hoe een schaaltje humus scheef op een al overvolle plateau gezet werd. Het schaaltje kantelde en de humus begon eruit te lopen terwijl de ober nietsvermoedend de andere kant op keek en een praatje maakte met zijn collega. Terwijl ik mij zat af te vragen hoe hij dit zou oplossen, bleek dat hij daar niet zo lang over hoefde na te denken. Met zijn vinger ging hij langs het schaaltje, likte de humus eraf en herhaalde deze actie (met dezelfde vinger!) tot alle gemorste humus verdwenen was en de plateau klaar was om naar een nietsvermoedende tafel, die de onze bleek te zijn, gebracht te worden. Het ergste was nog dat de ober in kwestie dacht dat we met hem zaten te flirten, aangezien we heel de tijd naar beneden hadden zitten kijken.
Ook hou je best in gedachten dat je in Egypte nood hebt aan een extra maag, die altijd leeg moet blijven voor het geval je verplicht wordt om te eten. Dit overkwam ons niet alleen in de nacht van het Offerfeest, maar ook toen we vorige week het lang weekend doorbrachten in Alexandrië, bij een vriendin van een van onze huisgenoten. Nadat we met haar op restaurant waren geweest (voor de tweede keer die dag trouwens) zouden we nog even passeren op een familieaangelegenheid van haar. Daar werd ons prompt een volledige maaltijd aangeboden, die wij om beleefdheidsredenen uiteraard niet konden afslaan. De tafel stond volgeladen met allerlei soorten gerechten, waarvan wij allemaal dapper een paar hapjes namen. Zonde dat we net gegeten hadden want het was heerlijk.
Toen ik na die drie dagen Alexandrië echter tot de constatatie kwam dat ook de druk op de knoopjes van mijn favoriete bloemenrok significant was toegenomen, raakte ik toch echt een beetje in paniek. Hoe los je zoiets namelijk op in een land als Egypte, waar het weer belachelijk veel te warm is om meer dan noodzakelijk te bewegen en het eten te lekker om te laten staan? Enkele dagen later, toen ik de rok opnieuw paste, bleek tot mijn grote opluchting dat ik gewoon een kleine indigestie had gehad, veroorzaakt door alles wat we op de drie dagen in Alexandrië naar binnen hadden gespeeld (pasta, gegrild vlees met allerlei typische Egyptische slaatjes, het extra onverwachtse avondmaal, ontbijt met spek en eieren, noot/honingkoekjes, een kilo scampi’s en twee speciaal bereide vissen waarvan ik de naam niet weet, nogmaals spek met eieren, leverbroodjes, een specialiteit uit Alexandrië, en tot slot verscheidene hapjes uit Nutellopia, de Nutella-winkel die alle mogelijke gerechten met Nutella maakt). Althans, dat was de reden dat ik niet meer in mijn rok paste. De broek ligt ergens opgefrommeld op de bodem van mijn kast.
Be First to Comment