Vandaag werd ik plotseling bevangen door een existentiële vraag, zoals dat wel eens vaker gaat op een (uitzonderlijk!) zonnige dag in Londen. Ze luidt als volgt: “Zie ik er dan werkelijk permanent verloren uit?” Misschien overvalt deze vraag jullie. Misschien denken jullie: gaat dit niet wat ver? stelt ze het daar nog wel goed in Londen? worden de gevolgen van de Brexit en het eilandleven haar te veel? Laat mij dus even wat achtergrondinfo verschaffen, voor jullie overhaaste conclusies trekken over mijn vermogen om alleen in een grote stad te wonen. Vandaag werd ik benaderd door twee zeer enthousiaste dames, die mij wilden uitnodigen voor een panelgesprek over de Bijbel. Dit op zich is niet zo’n uitzonderlijk gegeven wanneer men in de buurt van SOAS vertoeft, waar de Christian, Muslim, dragqueen en Korean music societies vredelievend samenleven en vol vuur de blijde boodschap der religie, marxisme, of protest in het algemeen verkondigen. Bovendien heb ik niets tegen de Bijbel, of vriendelijke mensen die mij zomaar aanspreken op straat. Alleen bracht het incident mij een eerder voorval in gedachten waarbij ik er in een overvolle winkelstraat in slaagde om met mijn fiets aan de hand een pand ingeleid te worden om daar een film te aanschouwen over het boek dat mijn leven zou gaan veranderen: “Dianetics”. Inclusief uitbarstende vulkaan op de cover. Men zou denken dat een fiets aan je hand een reddende factor kan zijn wanneer mensen met flyers je ergens binnen proberen lokken. Echter, mijn verwarring over de vraag ‘Heeft u er al van gehoord?’ nog voor ik ook maar een blik op de flyer in kwestie had kunnen werpen, en mijn nog grotere verwarring toen ik aldaar de cryptische naam ‘Dianetics’ zag staan, moeten mij parten gespeeld hebben. De fiets was geen probleem zo werd ik verzekerd: u kunt hem zo gewoon binnenrijden. Hop. Zit u hier maar even neer op deze zetel voor deze tv onder het wakende oog van deze verdacht vriendelijke jongeman. Zo’n drie minuten gevuld met wetenschappelijk verantwoord uitziende voorstellingen van bepaalde delen van de hersenen en kwaliteitsvol geacteerde emotionele uitbarstingen, aangevuld met de nodige oprechte getuigenissen en hier en daar een vulkaan voor extra effect later, vroeg een tweede verdacht vriendelijke jongeman mij wat ik ervan vond. Dit nog voor ik ook maar de kans had om gehoor te geven aan de ontsnappingspoging die gedurende de filmvertoning steeds vastere vorm had aangenomen in mijn eigen hersenen. Er ontspon zich een langer gesprek dan ik had gehoopt. Mijn pogingen om deze verkondiger der Dianetics te doen inzien dat ik relatief gezien gelukkig genoeg ben om het zonder levensveranderende filosofie te stellen negerend, hield hij halsstarrig vol dat er toch zeker wel bepáálde aspecten moesten zijn die ik graag aan mijn leven wilde veranderen. Waarna hij zonder enige terughoudendheid vroeg welke aspecten dat dan wel precies waren. De vulkaan op de cover indachtig, probeerde ik hem tevreden te stellen met het feit dat ik inderdaad af en toe eruptief van aard kan zijn, maar ook daar nam de nog steeds glimlachende jachthond, zoals ik hem intussen beschouwde, geen genoegen mee. Toen het hem begon te dagen dat ik de vraag over welke precieze zaken aanleiding geven tot mijn (sporadische!) emotionele uitbarstingen, niet bijster apprecieerde, besloot hij eindelijk om zijn focus te verleggen. Mijn studies konden namelijk ook een revolutionaire transformatie ondergaan met deze allesveranderende en door 90% effectief bevonden theorie mét praktische oefeningen. In een poging hem en mijzelf zo snel mogelijk tevreden te stellen, veinsde ik interesse. Interesse die even gauw als Pompeii onder een lavastroom verdween toen het mij begon te dagen dat deze zelfhulpflyer inclusief online cursus mij vier pond zou gaan kosten. Na die onthutsende vaststelling, hervond ik eindelijk mijn vastberadenheid en werd ik ten langen leste met mijn fiets weer naar buiten geleid onder kundige begeleiding van de nog steeds glimlachende, maar evenwel verslagen, jachthond. Terwijl ik mijn research deed voor deze blogpost (lees: “self help book volcano cover” intypen in google), bevestigde Wikipedia de nattigheid die ik bij het aannemen van de flyer reeds had moeten voorvoelen: “Dianetics is a set of ideas and practices regarding the metaphysical relationship between the mind and body created by science fiction writer L. Ron Hubbard. Dianetics is practiced by followers of Scientology, the Nation of Islam and independent Dianeticist groups. Dianetics has achieved no acceptance as a scientific theory and is widely considered to be a pseudoscience.”
Misschien is de oorzaak van mijn richtingzoekende uitstraling niet zo ver te zoeken, aangezien ik hier in Londen niet zelden wel degelijk nood heb aan richting, zij het dan in een iets letterlijkere zin dan de richting die Dianetics mij zo hopeloos graag wilde geven in het leven. Met de fiets door de grootstad kan namelijk al eens een uitdaging vormen, zeker wanneer men bewust smartphoneloos is, en de toeristenkaarten die doorheen de stad verspreid staan in combinatie met een beperkt gevoel voor oriëntatie gemengde resultaten opleveren. Echter, een recent experiment heeft uitgewezen dat de fiets wel degelijk sneller kan zijn dan de metro, indien het verdwalen tot een minimum beperkt kan worden. Bovendien is men op de fiets vrijgesteld van schijnbaar willekeurige vertragingen, kilometerslange ondergrondse wandelingen om over te stappen en zogenaamde pletincidenten waarbij de mensen achter je op het perron zo wanhopig graag op hun werk willen geraken dat ze je ongeacht een reeds overvolle metro – of erger nog, gebrek daaraan, met volle kracht vooruit duwen. Daarenboven is een dagelijkse tocht met de fiets niet enkel de ideale gelegenheid om ook de minder voor de hand liggende plekjes in de stad te ontdekken, maar bovendien een prachtkans om Londens wild te spotten, zoals bijvoorbeeld vossen of herten. Eerstgenoemden kan je op redelijk frequente basis je eigen straat tegenkomen, terwijl je voor die laatste toevallig al fietsend in Richmond park terecht zou moeten gekomen zijn, hetgeen ik na mijn succesvol (lees: we zagen herten, zo van die echte authentieke met een gewei en alles erop en eraan) bezoek afgelopen week, vaker van plan ben. En dan zou ik nog bijna de honderden eekhoorns vergeten, waarvan ik er onlangs geheel per ongeluk bijna eentje overreed. Vergeleken met voorgenoemde geneugten die de fietser in de schoot geworpen worden, verbleken de schaarse nadelen (wind, kleding- en warmteregulatie, wind, een helm die gesofisticeerde kapsels verhindert, wind) onmiddellijk en met de lente in aantocht (ik ben op de hoogte van de vandaag gevallen sneeuw, maar ik doe aan wishfull thinking) zal alles naar ik hoop zeer gauw weer worden zoals deze eerste zonnige ontmoeting met mijn ondertussen zo geliefde stalen merrie:
Om de thematiek van deze blogpost compleet te maken, zou ik ook nog kunnen vermelden hoe ik hier regelmatig verdwaal tussen essays, presentaties en onverwachtse deadlines voor dissertation outlines die ergens in het labyrinth van de SOAS-website te wel vinden zijn mocht je die in je vrije tijd zo wat zitten afschuimen, maar waar verder met geen woord over gerept wordt en die vervolgens wegens algemene paniek en verwarring bij zowel staf als studenten verplaatst moeten worden met de nodige administratieve gevolgen van dien (en als jullie die administratie met eigen ogen konden aanschouwen, zouden jullie het met me eens zijn dat de Letteren Faculteit in Leuven daarbij een wel-geoliede machine is), maar…
let’s not.
??