All by myself (but still happy don’t worry)

Dames en heren, graag heet ik u van harte opnieuw welkom in het enige echte…MartheLand! (gelieve u vuurwerk, confetti en trompetgeschal voor te stellen) Voor diegenen die het nog niet wisten: de hoofdkwartieren van MartheLand zijn sinds gisterenavond opnieuw van locatie veranderd en wel naar het veelbelovende Londen. Als een echte onafhankelijke vrouw van de wereld pakte ik mijn koffers, schreed moeiteloos door de scanners van Brussel Zuid en stapte, emoties volledig in de hand, de Eurostar op.

…

Goed dan. Zo ging het niet helemaal. Het inpakken bezorgde mij, en mijn familieleden, behoorlijk wat stress. Het blijkt namelijk dat het inpakken van al uw bezittingen in een grote koffer en een trekrugzak onmogelijk is. Met als gevolg dat er bepaalde keuzes moeten gemaakt worden: de roze rok of de bloemenrok? de zwarte kostuumschoentjes of de bruine? Het glitter-briefpapier of het eenhoorn-briefpapier? Hartverscheurende keuzes, daar zult u het vast wel mee eens zijn, die in mijn toenmalige staat van zijn (‘het vertrek nadert met rasse schreden, waarom ook weer precies besloot je om een heel jaar lang helemaal in je eentje aan de andere kant van een onmetelijk diepe en moderne vervoersmiddelen buiten beschouwing gelaten onoverbrugbare oceaan te gaan studeren?’) tot enkele kleine mentale instortingen hebben geleid. Toen ik echter aan de douanepost van de Eurostar kwam wenste ik met heel mijn hart dat ik mijn vaders advies had opgevolgd en met twee onderbroeken en een tandenborstel was afgereisd. In plaats daarvan moest ik nu in mijn eentje de meer dan dertig kilo wegende valies op de scannerband getild krijgen en dit onder de aandachtige ogen van de bewakers, die allerminst geneigd leken om mij te helpen, en de vijfkoppige afscheidsbrigade die enkele meters eerder reeds gedwongen achtergebleven was, maar mij in deze netelige situatie graag nog even bleef gadeslaan. Eens op de trein gezeten bewoog de door mijn mama thuisgesmeerde boterham inclusief boodschap op het servet mij tot een krop in de keel en enkele bescheiden tranen, terwijl de voorbij flitsende, door de laaghangende zon goudgekleurde landschappen mij dan weer de neiging gaven tot grootse, melodramatische gedachten over het nieuwe hoofdstuk in mijn leven terwijl ik met een serene (en hoogstwaarschijnlijk idiote) glimlach om de lippen in de verte staarde… Enfin, zoals ik daarstraks al zei: een uiterst vlot vertrek.

Uiteraard volgt er na een vertrek steeds een aankomst. En ook die verliep op rolletjes. De kleine steek in mijn hart, veroorzaakt door de niet voor mij bestemde opwacht-bordjes in de aankomsthal, werd namelijk binnen de minuut vervangen door het magische geluk van een sing along waar ik geheel onverwachts deel van werd. Een man die op een in het station geplaatste piano speelde, werd vergezeld door een meisje dat enthousiast de liedteksten begon op te zoeken. Nadat een tweede meisje zich bij dit spontane duet voegde, gooide ik na enkele weifelende noten toch ook mijn niet al te zuivere maar daarom niet minder enthousiaste zangstem in de strijd en ziedaar: een spontane sing along waarvan je hart gaat gloeien. Zonder specifieke namen te willen noemen, denk ik dat bepaalde personen uit mijn naaste omgeving hier even dolenthousiast van zouden worden, Karen. Nog nagenietend van de naar mijn overtuiging uniéke gebeurtenis waar ik zojuist deel van was geweest, begaf ik mij naar de taxi’s om vijftig meter verder op een tweede piano te stuiten alwaar zich een volledig gelijkaardig tafereel afspeelde. In een stad waar dat mogelijk is, kan al niet veel meer misgaan zo leek me.

En inderdaad, de wonderen bleven elkaar maar opvolgen. Nadat ik in een taxi stapte en het schattige woonwijkje Cricklewood bereikte, bleken zowel mijn landlady als de tijdelijke kamer die ze mij beloofde en die ik tot nog toe enkel via het internet had kunnen aanschouwen werkelijk te bestaan en er bovendien betrouwbaar uit te zien! Eens de landlady verdwenen was en ik alleen in mijn nieuwe thuis zat (de andere bewoners waren nog op hun werk of verscholen zich in hun eigen kamers), bekroop mij echter toch een beetje een leeg gevoel. En dus verliet ik het lege huis, op zoek naar eten en misschien wat vrienden om de leegte in maag en hart te vullen. Het eten vond ik een straat verder al, de vrienden waren een ander paar mouwen. Misschien ook wat veeleisend om de eerste dag reeds een nieuwe horde hartsvrienden op de dorpel te verwachten, maar ach ik droom altijd groots. En bovendien is vandaag gebleken dat ik werkelijk wel geen dag kan doorkomen zonder een degelijk gesprek. Ondanks het verwoed laten openstaan van mijn kamerdeur in de hoop een gesprekje aan te knopen met een van de andere, voorlopig mysterieuze, bewoners van dit huis en het enthousiast glimlachen naar alle Londenaren die ik tot nu toe tegenkwam in de metro en het park, had ik toen de avond viel nog steeds geen vrienden gemaakt. Zo kwam het dat ik rond de tijd van mijn avondmaal de wanhoop nabij was toen plots in de keuken boven (er zijn twee keukens, eentje beneden waar ik zit en eentje boven) het geluid van potten en pannen weerklonk. Ik besloot voor de ietwat bruuske maar effectieve aanpak van mijn probleem te kiezen en wandelde de trap op met mijn avondmaal in de hand om aan de kokende onbekende te vragen of ik het in zijn gezelschap mocht opeten. En voilà, ik maakte een eerste vriend! Een lichtjes voorbarige term misschien, maar goed, ik had toch iemand om tegen te praten tijdens het eten (iets wat achteraf gezien nogal vervelend was omdat een gesprek voeren met je mond vol wel wat moeilijk is, zeker wanneer de gesprekspartner in kwestie een onbekende is en men dus nog een goede indruk wil maken).