Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het gebeurt al dan niet binnenkort, ergens in een donker steegje. Het is zo’n steegje dat je overdag niet ziet en waar je ’s nachts niet gezien wilt worden. Een uur of twaalf ’s avonds, alles lijkt verlaten. Tot plots een schimmige figuur opduikt vanuit de mist die daar, als bij toeval, verschenen is om het tafereel te omkaderen met een vleugje mysterie. De zelfzekere tred van de onbekende evenals zijn nonchalante houding doen vermoeden dat hij dit al eerder heeft gedaan. Even later verschijnt een tweede figuur die zich, met veel minder zekere pas en na ettelijk achteromkijken, naar de dezelfde in mist en mysterie gehulde steeg begeeft.
Een gehandschoende hand verdwijnt in een jaszak en haalt een enveloppe tevoorschijn waarvan de omvang meer suggereert dan een nieuwjaarscentje. Zoals gebruikelijk bij de transactie van contanten in gure steegjes ontstaat er een kort maar nadrukkelijk moment van twijfel bij het overhandigen van de enveloppe. Vijf enthousiaste vingers die jeuken om het geld na te tellen. Vijf andere vingers in een krampachtige poging om niet los te laten, alsof die krachtmeting van vingers representatief is voor de uitkomst van een eventueel gevecht waarbij meer lichaamsdelen betrokken zijn, mochten de goederen hun prijs niet waard blijken te zijn. Dan verdwijnt de enveloppe weer, ditmaal in een andere jaszak.
Echter, in tegenstelling tot mijn verwachtingen verschijnen er vervolgens geen kilo’s drugs ten tonele, noch kalasjnikovs of vervalste paspoorten. In plaats daarvan spreiden de twee figuren onaangekondigd hun armen. Ik verwacht de flikkering van een mes te zien in het schijnsel van de, ook puur toevallig, net verschenen maan. “Drugsdeal loopt fataal af” koppen de sensatiebeluste kranten in mijn hoofd. Maar ze worden bitter teleurgesteld wanneer blijkt dat het niet om een gevecht op leven en dood gaat, maar om een ordinaire knuffel. Het is niet de halfslachtige knuffel die voorafgaat aan handelingen waarvoor soms nog betaald wordt in dergelijke steegjes. Noch de ongemakkelijke knuffel van twee mensen die na een moment van onduidelijkheid over kussen of handen geven dan maar in het gênante midden zijn geëindigd. Nee, het is de perfect uitgevoerde doodgewone knuffel. Geen glas ertussen, geen haperende pixels op een scherm, geen bemoeizuchtige blikken van omstaanders die niets zeggen maar zich loensend afvragen of die twee onbeschaamderikken wel tot dezelfde bubbel behoren.
Sinds kort ben ik lid van een activiteitencoöperatie die jonge ondernemers de kans geeft om in een veilige omgeving de stap naar zelfstandige te zetten. Samen met een groep andere aspirant zelfstandigen leer ik duurzaam ondernemen, verken ik de markt en stel een rendabel financieel plan op. Ik vraag me af of ze een last-minute aanpassing van mijn ondernemersidee door de vingers zullen zien. De gemiddelde Vlaming zit nu eenmaal niet te wachten op Arabische vertalingen. Daarentegen, heel lang kan het niet meer duren voor de gemiddelde, niet-zelfverzonnen Vlaming zijn nieuwjaarsgeld over de boeg wilt smijten voor een doodgewone knuffel.
Be First to Comment