De wolken hadden, evenals de parabolen op buienradar, alarmerende proporties aangenomen nog lang voor we op onze fiets stapten, maar we besloten er – misschien juist daarom – geen rekening mee te houden. Nog geen tien meter ver en de regen haalt ons in. Ik voel de druppels dik op mijn huid. Ik voel ze tussen mijn haren door langs mijn hoofd en in mijn oren glijden. Als de dreigende ondertoon van een orkest waarvan je weet dat het binnen luttele seconden je trommelvliezen zal doorboren, vullen de druppels de lucht met de broeiende belofte van meer. Ik stop om mijn schoenen uit te doen, prop ze samen met mijn sokken in mijn fietszak.
Wanneer ik weer opstap prikken de pedalen in mijn blote voeten en de herinneringen achter mijn ogen. De straten zijn verlaten, de grijze regen heeft ze uitgekleurd. Te midden van die bleke massa en de geur van natte dingen fietsen jij en ik terug in de tijd. De regen kapselt ons in, schuift een gordijn tussen ons en de andere verdwaalde zielen die zich in dit ontiegelijke weer buiten hebben gewaagd en die de illusie van ons tijdreizen met hun nieuwsgierige blikken zouden doorprikken. Daar, achter de gutsende regen, brengen wij de heropvoering van een vergane tijd ten tonele. Een tijd waarin onze afspraken niet netjes om de regen heen gepland werden, waarin we op zomaar eender welk moment van de dag op zomaar eender welke plek verzeild konden raken, een tijd waarin buienradar nog niet bestond en wij hoe dan ook geen geld op onze herlaadkaarten hadden voor mobiele data. Een tijd waarin we geen drie weken op voorhand onze agenda’s samenlegden om data te prikken voor brunchdates waar we elkaar vervolgens samenvattingen van ons leven geven, een tijd waarin we elk miezerig detail over elkaars leven al kenden en we geen agenda hadden. Of toch, maar we schreven de dingen er enkel in nádat ze al gebeurd waren, om ze voor altijd te onthouden.
Halverwege voel ik hoe het water mijn onderbroek binnen sijpelt en zich daar als een olievlek verspreidt. De lange broek die ik vanmorgen in een weinig doordachte bui aantrok kan intussen wedijveren met een waterreservoir. Maar ik ben vol van regen en lichtheid. Dan het moment waarop onze wegen splitsen. Jij moet links en ik rechtdoor. En net als toen doet het er niet toe, we hoeven geen afscheid te nemen want we zien elkaar straks.
Nu weken later zit ik naar mijn weersvoorspellingsapp te staren en zie hoe de temperaturen gezwind naar de dertig klimmen. Ik vraag me af of jij zo last minute tijd hebt voor een ijsje, en zucht. Ik hoopte op een natte zomer.
Be First to Comment